یخ زدن تنها زمان باریدن برف نیست!

یخ زدن تنها زمان باریدن برف نیست!
زمان سردی شدید هوا هم نیست.
گاهی آنقدر در عمق تنهایی و افڪار خودت غرق می شوی
ڪه آنوقت معنای عمیق سرما را می فهمی.
می دانی جانم؟
تنهایی یعنی همان یخ زدگی ولی به مرور…
به خودت ڪه می آیی می بینی قلبت آنچنان یخ زده،
ڪه با هیچ محبتی گرم نمی شود.
حتی شنیدن قصه ی عاشقی دیگران هم،
دل سیرت را،گرسنه ی ذره ای مهر و محبت نمی ڪند!
خنڪی برف همانند سردی قلب در زمان تنهایی است؛
بعضی از آدم ها برف را دوست دارند اما تنها،دیدنش را از پشت پنجره!مانند دوستی های دورا دور است، همان هایی ڪه زمانی هم ڪه در ڪنارت هستند، فراتر احساس تنهایی می ڪنی، چون افڪارشان با تو فرق می ڪند.
گاهی هم تنهایی،شهری غصه دار است!
مثل تهران، تیره و غبار آلود.
شده ڪه لبخند زنان، به تماشای ڪسی بنشینی، ڪه غبارِ روی دلت را نمی فهمد؟!
برف ڪه می آید، پاڪ می ڪند همه ی آلودگی ها را؛ سپید می ڪند تمام شهر را، چون دفتری نو، ڪه با آغاز برگ ریزان، می خرند.
و تنهایی، این واژه ی شش حرفی، به مرور دل آدم را سیاه می ڪند… به سیاهیِ شب.
شده ڪه شب ها، تنهایی، امان ندهد و به چشم هایت هجوم بیاورد؟!
آنوقت است ڪه ڪسی را می خواهی ڪه بیاید و آرام آرام، همچو باریدن برف، دل ڪوچڪت را، سپید ڪند و ببرد تمام تیرگی ها و سیاهی ها را :)
#دِل_‌نِـوِشــــتِه