"حصاری داریم به نام سِن!"

"حصاری داریم به نام سِن!"
از این عددِ ناچیز، برای خودمان دیوارِ چین ساخته ایم!
چه فرقی میکند چند باشد؟
هجده، بیست و یک، بیست و نه
یا حتی هشتادو سه و بیشتر...
در هر سِنی میتوانی عاشق شوی...عاشقِ چیزهای خوب...
مثل رنگ‌های مداد رنگی، دنباله‌های بادبادک
عروسکها و ماشین‌های کوچکی که زمانی شاید هم قَد و اندازه ی خودت بودند و حالا...در هر سنی میتوانی پُفک بخوری و آخر سر انگشتانت را با لذت لیس بزنی...
میتوانی بجای اینکه فقط نیمکت‌های پارک را حق خودت بدانی مانند هفت هشت سالگی‌ات تاپ سوار شوی و تاپ تاپ عباسی بخوانی...میتوانی قبل از خواب ستاره‌ها یا حتی گوسفندها را بشماری! نگرانِ چه هستی؟
مَردُم؟! بگذار دیوانه خطابت کنند،
اما تو زندانیِ یک عدد نباش!
بگذار بینِ تمامِ ناباوری‌ها، دروغ‌ها، تنهایی‌ها و آلودگی‌های این شهر، لحظاتی مانند کودکی‌ات بخندی!
تو هنوز همانی! چیزی جز یک سن در تو تغییر نکرده!
فقط چند سال بیشتر اسیرِ زندگی شده‌ای!
فقط چند سال...هیچوقت دیر نیست...


#𝐒𝐞𝐭𝐚𝐫𝐞𝐡_𝐊𝐢𝐦𝐢𝐲𝐚