از همون اوایل نوجوونیم بر خلاف خیلی ها نه آرزوی پوشیدن لب

از همون اوایل نوجوونیم بر خلاف خیلی ها نه آرزوی پوشیدن لباس عروس داشتم نه رویا های طول و دراز اما تبم تند بود و عشق رو دوست داشتم و تجربه کردنشو بیشتر .
دلم میخواست عاشق بشم معشوق بشم مردای زیادی رو دیدم که به قول خودشون مهربون بودن و عاشق پیشه ولی نه، نبودن ...
از اونجا فهمیدم باید دنبال آدم عاشق پیشه باشم اما عاشقی که از یک دریچه به عشق نگاه کنیم .
هر چی بیشتر آدم ها و تصورات و افکارشون رو در مورد عشق شناختم بیشتر به قداست و مظلومیت عشق پی بردم .
از اون روز ها سال ها میگذره اما راضی ام چون فهمیدم وقتی عشق واقعی رو تجربه کنی بزرگ میشی و جالب اینکه بیشتر از قبل عاشق خودت.
از تقلای بی نتیجه برای کامل بودن دست میکشی وبا آسودگی خاطر تلاش میکنی برای بهترین خودت بودن نه بهترین بودن .
میفهمی چقدر دوست داشتنی هستی حتی با تمام زخم های جسمت و نقص های روحت.
میفهمی در عشق انگشت کوچک پات با اون شکل و شمایل به اندازه چشم های درشتت و فر مژه هات زیباست.
میفهمی بوسه روی زخم های تنت لذت بخش تر است از بوسه روی لبهایت.
میبینی همان بدخلقی هایی ک همیشه کتمانشان میکردی با کمبودهایی که واهمه داشتی ازش از تو موجود منحصر به فردی میسازه برای عاشق کردن یه آدم.
عشق شاید عجیب و غریب باشه اما آرام بخشه .
شاید لذت بخش باشه اما عزت بخش هم هست .