چند سال بعد

چند سال بعد
روزی که فکرش را هم نمی‌کنیم
توی خیابان با هم روبرو می‌شویم.

تو از روبرو می‌آیی.
هنوز با همان پرستیژ مخصوص به خودت قدم بر می‌داری
فقط کمی جا افتاده تر شده ای...

قدم‌هایم آهسته تر می‌شود...
به یک قدمی‌ام می‌رسی و با چشمانِ نافذت...
مرا کامل برانداز می‌کنی!

درد کهنه ای از اعماق قلبم تیر می‌کشد...
و رعشه‌ای می‌اندازد بر استخوان فقراتم.

هنوز بوی عطر فرانسوی‌ات را کامل استنشاق نکرده‌ام
که از کنارم رد شده‌ای...

تمام خطوط چهره‌ات را
در یک لحظه کوتاه در ذهنم ثبت می‌کنم...

می‌ایستم و برمی گردم
و می‌بینم تو هم ایستاده ای!

می دانم به چه فکر می‌کنی!
من اما به این فکر می‌کنم...
که چقدر دیر ایستاده‌ای!

چقدر دیر کرده ای!
چقدر دیر ایستاده‌ام!
چقدر به این ایستادن‌ها
سال‌ها پیش نیاز داشتم.

قدم‌های سُستم را دوباره از سر می‌گیرم...
تو اما هنوز ایستاده‌ای...

خداحافظی‌ها ممکن است بسیار ناراحت کننده باشند
اما مطمئناً بازگشت‌ها بدترند.
حضور عینی انسان نمی‌تواند
با سایه درخشانی که در نبودش ایجاد شده برابری کند!