هوا چشمها منکمی تاقسمتی ابریست

هــواےِ چشمهاےِ مـن،کمی تاقـسمتی ابـریســت :
ولی چنـدیست از بــارانِ بــارآور نشـانی نــیست ...
دوباره تحــتِ تأثیــرهــوایِ پــُر فــشارِ غـــم
دلــم یــخ می زنـد امـا چـه باید کرد؟
چاره چیست !

نه حرف مـن،که ایــن دردِ گـیاهِ خشـکِ هربــاغ است
چگونه می توان در قحط آب و روشنایی زیست !؟ نمی دانــم بــرایـت از کــدامیــن درد بنویــسم
فقــط این را بــدان اینجا نفـــسها هم زمــستانی سـت!

چـرا پرسـیده ای کی اینچنین کرده پریشانش !؟
مگر تو خود نمی دانی فراســوی خیـالم کیسـت!!
به بارانی تــریـن شــبها قســم جُــز در فــراقِ تــو
دل بیــچاره ام یــک آن ،به حـال زارِ خـود نــگریســت!

تمام فـکر و ذکـرم اینکه یــک روزی تــو می آیی ..
اگــرچه خـــوب میدانــم که ایــن جـز آرزویی نیــست!

مردّد مانـده ام اینــجا میــان مانــدن و رفتـــن...
که بیــن چـشم و ابــرویت بلاتکلیفـیِ محضـی ست

پُلِ ابروت می گوید: توقف مطلقاً ممنوع! "
نگاهت می دهد اما به من فرمـــان که اینجا : ایست" !

نمی دانم بـمانم یا به دســت باد بــسپارم
درخت بیــــد بخـــتم را که تقـــدیرش پریشانی ســت...

دوباره بی وفـــایی

امتـــحان میـــگیرد از عُشــّاق
"

@f