فیک

فیک١١٧
هانول، تو فکر فرو رفته بود. انگار یه وزنه سنگین رو سینه اش بود. یاد اون حرفی افتاد که تو بازی با خودش زده بود: "یه نفر تو این بازی کشته میشه." هیچ وقت فکرش رو هم نمی کرد که اون یه نفر، خود جونگ کوک باشه. حالا، با تمام وجود، فقط یه چیز از خدا می خواست: جونگ کوک زنده بمونه. دیگه هیچ چیز دیگه ای براش مهم نبود.

هشت ساعت مثل هشت سال گذشته بود. هانول از نگرانی و بی قراری دیگه خسته شده بود. ناگهان، صدای داد و فریاد چند نفر از پایین اومد. با عجله خودشو به پایین رسوند و با صحنه ای روبرو شد که قلبش رو به تپش انداخت. پسرش، جونگ هی، داشت به زور وارد خونه می شد. بادیگاردها جلوش رو گرفته بودن و اجازه نمی دادن جلوتر بیاد.

هانول، با عجله به سمت پسرش رفت و جونگ هی رو محکم بغل کرد. با نگرانی پرسید: "حالت خوبه پسرم؟"

جونگ هی با صدای لرزونی جواب داد: "خوبم. بابا... حالش خوبه؟!"

هانول یه لحظه فکر کرد که پسرش داره در مورد هوسوک حرف می زنه. عصبی شد و با داد گفت: "اسم اون مرد رو نیار!"

جونگ هی، که متوجه سوء برداشت مادرش شده بود، با صدای آرومی گفت: "بابای اصلیمو میگم مامان."

هانول، تازه متوجه منظور پسرش شد. از شرمندگی آب شد. با صدای آرومی گفت: "ببخشید پسرم که سرت داد زدم."

همون لحظه، صدای دختری هم به گوش رسید. هانول سرش رو برگردوند و با دیدن دختر کوچولوش، هرا، که همراه یه دختر دیگه اومده بود، جا خورد. یه لحظه فکر کرد که نکنه این زنِ کوک باشه!

هرا، با خوشحالی به سمت هانول دوید و بغلش کرد. با ذوق گفت: "خاله، اومدی خونمون!"

هانول، کمی ناامید شد. دخترش خبر نداشت که مادرشه! جونگ هی، با قدم های تند به سمت هرا رفت و بغلش کرد. بعد از سه چهار سال دوری، بالاخره تونسته بود خواهرش رو در آغوش بگیره. یه حس عجیب توی هوا پیچیده بود، حس دلتنگی، عشق و یه کمی هم ترس...

حالا، هانول باید با این واقعیت کنار میومد. بچه هاش اینجا بودن، ولی خودش هنوز حس غربت می کرد. این خونه، خونه اون نبود. اون هنوز نمی دونست چطور باید به بچه هاش بگه که مادرشون اونجاست، کنارشون.

اون دختر همراه هرا کیه؟