سـفـر کردی ز پیشم رفتی ای دلدار خوش سیما

سـفـر کردی ز پیشم رفتی ای دلدار خوش سیما
تو محزون و منِ سرگشته مجنون زین غمِ عُظما
برو دستِ خـدا ای نــازنــیــنــم! کـه خـدا یـارت!
شود چشم حسودان از تو دور اینجا و در هر جا
تو آنجا و من ایـنـجـا مـنـتـظـر هر روز بـر راهت
نـشـیـنـم می شـمـارم ریگ صـحـرا و بـیـابـان ها
به رسم عاشقی هر شب دلم چون خوشهٔ پروین
سـخـن از عـشـق تـو گـویـد بـه ماه آسـمـان یارا!
پـرسـتـوهای عاشق زین سـفـر رفتند و برگشتند
ولی گویـا تـو مـاهـی گـشـتـی و رفـتـی تـهِ دریـا
ز هـجـرانـت کـنـون نالان چو ریگی در تَکِ رودم
که آبش می بـرَد هر سو و خُردَش می کند تن را
در آخر مـاسـه ی ریـزی کـه اصـلاً در نـظـر نـایـد
بـیـفـتـد گوشه ی دنـجـی به دشتی یا دلِ صحرا
بـــیـــایـــد روزگــاری و گـــذارت اوفـــتــد روزی
به چشمت یک نـظـر آیـد گـلـی افـتـاده در آنـجـا
زنـی نـاخواسـتـه زانـو کـه تـا گـل را کـنـی بویی
بــبــیــنــی کـه دهـد آن گـل بـوی دلــدار نـاپـیـدا