فردای بدون آخوند چگونه است؟

دورنمایی از ایران پس از براندازی

(محسن فراهانی)

فردای براندازی که دیگر آخوندی در این مملکت نباشد روزگار شیرینی از راه خواهد رسید. البته اگر بعد از براندازی بین پلهوی‌ها و رجوی‌ها و لیبرال‌ها جنگ نشود و ترکیه و آل‌سعود و پاکستان و آمریکا و روسیه و انگلیس و امارات و... در اوضاع داخلی دخالت نکنند. البته اگر تجزیه‌طلبان آرام بنشینید و به کمک همان کشورهای خط قبل، ایران را تکه‌تکه نکنند بدون شک آرامش به این مرز و بوم برمی‌گردد. حجاب آزاد می‌شود. مشروب آزاد می‌شود. رقص و خوانندگی زنان آزاد می‌شود و ما غرق در خوشی و شادی و نشاط و رفاه و آسایش و آرامش تا آخر عمر در کنار یکدیگر زندگی خواهیم کرد. ابی با ویلچر می‌رود روی سن برج میلاد و برای صد و پنجاه و پنجمین بار آخرین کنسرتش را برگزار می‌کند و میکروفون را می‌گیرد سمت مردم و آنها از اول تا آخر آهنگ را خودشان می‌خوانند. در آخر هم از مستی زیاد بالا می‌آورد روی تماشاچی‌ها و ما هم جیغ و دست و هورا که چه سعادتی می‌خواهد آغشته شدن به قرمه‌سبزی دیشب مهشیدجون.
.
علی کریمی می‌شود رئیس فدراسیون فوتبال و تمام ورزش کشور را از فساد و آلودگی پاک می‌کند. تیم ملی ایران را قهرمان آسیا و سوم جهان می‌کند. بعد خودش می‌شود رئیس ای‌اف‌سی و بعد فیفا. کریمی همه این کارها را می‌کند اما نمی‌تواند تعریف‌شان بکند. هربار می‌خواهد مصاحبه کند تته پته می‌کند و کلام در دهانش گم می‌شود.
.
سینمای ما آزاد می‌شود. دیگر زن‌ها با روسری نمی‌خوابند. رابطه زن و شوهر روی تخت خواب هم نمایش داده می‌شود چون بخشی از زندگی است. بعد به خاطر همین آزادی‌ها سینمای ما پیشرفت می‌کند و دیگر مثل قبل فیلم‌های غیرقابل باور ساخته نمی‌شود که هیچ جشنواره جهانی به آنها جایزه ندهد. اتفاقا برعکس. ممکن است با این ارتقای کیفی حتا یک فیلم ایرانی اسکار بگیرد و یکی کن را تصاحب کند. بقیه فیلم‌ها هم فرت و فرت از مسکو و ونکوور و برلین و نیکوزیا و... جایزه می‌برند.
.
مشروب آزاد می‌شود و هرکس عشقش می‌کشد می‌تواند مشروب بخورد و هرکس عشقش نمی‌کشد می‌رود مسجد. اتفاقا کلی هم اشتغال‌زایی می‌شود. کلی کلینیک ترک مشروبات الکلی تاسیس می‌شود، کلی نیروی پلیس باید استخدام شود تا جلوی مست‌های افراطی را بگیرد تا وسط خیابان ادرار نکنند، غش نکنند، مزاحم زن مردم نشوند و...
.
تلویزیون میلی هم واقعا ملی می‌شود. طوری که همه آحاد جامعه از آن سهم می‌برند. مثلا بلافاصله بعد از کلیپ رقص گومی گومی، نجم‌الدین شریعتی می‌آید با برنامه سمت و خدا و حاج‌‌آقا ماندگاری. بعد ممد خردادیان می‌آید با مردی که می‌گوید همسرش است می‌رقصند و یکدیگر را می‌بوسند و بعد قرآن پخش می‌شود. کریم منصوری آیاتی چند از سوره نساء که همجنسگرایی را به شدت مذمت می‌کند را می‌خواند و بعد اذان پخش می‌شود. با صدای ملکوتی هنگامه. تعجب کردید؟ تجعب ندارد. قطعا حکومت بعدی که بر مبنای آزادی و عدالت بنا شده بخش اعظم مذهبی کشور را نمی‌ریزد داخل دریا و مثل جمهوری اسلامی هم تمامیت‌خواه نیست.
.
خلاصه بعد از رفتن آخوندها خیلی چیزها آزاد می‌شود. مشروب و رقص و موسیقی و... اما اگر تصور کردید مثلا بانکداری ما اصلاح می‌شود، دزدی و مال مردم خوری کم می‌شود و دیجیکالا جنس اشغال نمی‌دهد به مشتری، بقال سر کوچه با شنیدن خبر گران شدن نفت برنت شمال در کانال گیزمیز، ۲۰ درصد نمی‌کشد روی اجناسش، پارتنرتان به شما خیانت نمی‌کند، همکارتان زیرآب شما را نمی‌زند و... سخت در اشتباهید‌. چون برای تغییر یک سری چیزها، تغییر حکومت کافی نیست. باید مردم هم عوض بشوند. این رویای شیرین که همه در نهایت آزادی و آرامش در کنار هم زندگی می‌کنند، خیال خامی بیش نیست. چون مصداق‌های آزادی همگانی نیست. آزادی‌های یک عده، آزادی‌های عده‌ی دیگری را نقض می‌کنند. نمی‌شود در یک تلویزیون هم قرآن پخش کنی و هم رقص همجنسگرایان را. اگر هم می‌خواهی عقیده نیمی از مملکت را حذف کنی پس خوش‌آمد می‌گوییم به یک حکومت دیکتاتور و تونالیتر دیگه.
خلاص