اینجا من مینویسم

اینجـا مَن مینِویسَم...
 
خُودَم را...
 
لَحظِه هایَم را...
 
عَصَبانیَتَـم را...
 
دِلتَنگی هایَم را...
 
غُرغُر هایَم را ...
 
گِـلِه هایی کِ هیچ گاه بِ زَبان آوَردِه نِمیشَوَند وَ مُدام نِوِشتِه میشَوَند...
 
چیزهایی کِ روزی آزارَمـ میدادِه...
 
خُودَم را...
 
تو را...
 
او را...
 
همه را...
 
تویِ آشُفتِه تَرین لَحَظات هَم مَرا بِبینی ظاهِرَم آرام اَست ...
 
اما ...
 
اینجا کَلَمِه هام فَریاد اَست...
 
اینجا مالِ مَن اَست...
 
مالِ خودَم...
 
هَر جور دِلَم بِخواهَد توش مینِویسَم تا آرامَم کُنَد وَقتی صِدا کَم می آوَرَم...

وَقتی دَردَم میگیرَد ...
 
وَقتی بُغض میکُنَم...
 
وَقتی میمیرَم...
 
هَرکَس دِلَش گِرِفته اَست اَز این جا بِرَوَد...
 
 اینجا اُتاقِ خاطِراتِ تَرَک خُوردِه مَن اَست...