depression

هوم.دارم‌ دیوونه میشم ... درمانی برام نیست! نه دارویی و نه آدمی
یه مریضی لاعلاج که از سرطانم بدتره،داره درونمو میخوره...داره منو میبلعه
نمیتونم دربارش به کسی بگم،نمیشه،نمیتونم،امکان نداره!
توانشو ندارم
من ضعیفم
خیلی ضعیف تر از چیزی ک فکرمیکنید،راحت گریه میکنم،راحت میشکنم،راحت زخم میشم،راحت سقوط میکنم
اصلا ... یه بچه دبستانی که باید الان به فکر درساش باشه اینو میفهمه؟من بیشتر از سنم میفهمم..اذیتم میکنه..همه میگن نعمته ولی لعنت به این نعمت کوفتی
وقت میکنم درس بخونم؟انقد ک فکر میکنم وقت میشه؟من حتی نمیتونم راحت بخندم...هروقت میخندم لبام درد میگیره..عضله های لپم درد میگیره...هروقت پر صدا میخندم گلوم تیر میکشه...ینی زیادی خندیدم؟ینی موفق شدم؟هوم.انقدر فکرو خیال دارم دردام یادم رفت که!ینی امروز زیاده روی نکردم؟امروز زیاد حرف نزدم؟امروز کیا بهم گفتن بی ارزشم؟کیا بهم فوش دادن؟...اینا علائم دیوونگیه ک وقتی به اینا فکر میکنم میخندم؟ب زندگی مسخره و تکراریم میخندم .. اینا عادیه ک تر لحظه علاقم ب قتل بیشتر میشه؟آره.میدونم الان میگید وای این دختره جقد دروغ میگه..چقد فلانه و فلان..خب.درک میکنم،طبیعیه باورم نکنید..بهرحال جای من نیستید،اگه منو بشناسید امکان نداره باور کنید...میگید تو که انقد زندگی خوبی داری چرا اینجوری میکنی؟بعدم مث بقیه بهم میگید ارزششو ندارمو میرید:)!ینی..بین 7 میلیارد آدم هیشکی درکم نمیکنه؟دلم خوش نباشه؟اینارو یبار ب یکی گفتم..چند تا عزیزم عزیزم گفت و رفت...بنظرتون اینجوری خوب میشم؟بنظرتون بیشتر ناراحت نمیشم؟
ـ