نمیدونم چطور شد که اینقدر بهشون وابسته شدم

نمیدونم چطور شد که اینقدر بهشون وابسته شدم
نمیدونم چطور شد که از هیت دادن دست کشیدم و شدم ارمی
نمیدونم چطور سه سال از ارمی بودنم گذشت
من ...... من دوسشون دارم .... خیلی دوسشون دارم انقد که اگه بهم بگن اگه میخوای بنگتن هنوز باشه باید خودتو فدا کنی فدا میکنم
اینقد که با اینکه ندیدمشون اما مدتی که توی سربازی بودن دلتنگی مثل خوره به جونم افتاده بود
انقد که با هر خندشون میخندم و با هر گریشون گریه میکنم
انقد که شبا با فکر اونا میخوابم و صبح ها با فکر اونا بیدار میشم
انقدرررر دوسشون دارم که تا اونا رو از نزدیک نبینم دوست ندارم بمیرم
شاید خودشون نفهمن و ندونن اما توی همه ی سختی ها حتی با عکساشون حالم خوب میشد هنوزم همین طوره
شاید بعضیا مسخره کنن و بگن این امکان نداره ولی باور کنین راست میگم ..... همه اینا رو راست میگم
دلم میخواد یه روز ببینمشون و باهاشون درد و دل کنم و یه دل سیر توی بغلشون گریه کنم اما اگرم ببینمشون هم حتی نمیتونم باهاشون حرف زیاد بزنم چه برسه به گریه
من ساسنگ فن نیستم فقد رویای منه که هیچ وقت بهش نمیرسم
بعضی وقتا به میکاپ ارتیست هاشون یا فیلمبردار ها و عکاس هاشون حسودی میکنم که چرا اونا میتونن صورتشون رو از نزدیک ببینن که چرا اونا میتونن خودشونو از نزدیک ببینن من نه ؟
اصن چرا توی کره به دنیا نیومدم ؟
هییی بگذریم
ایشالاه شب توی خوابتون اعضای بی تی اس باشه