تو کیستی که جان، تو را لبم خطاب می کند

تو کیستی که جان، تو را لبم خطاب می‌کند
که دیدن تو قند در دل من آب می‌کند
تو کیستی که تا کتاب قصه ی لبان تو
گشوده می‌شود مرا نخوانده خوب می‌کند
تو پیش روی زندگی شبیه کوه پشتمی
همیشه روی شانه آت سرم حساب می‌کند
دلم میان شادی تو وغرور خود
بدان که شادی تو رو عزیزم، انتخاب می‌کند
بمان که نبض واژه ها بخاطر تو می‌زنند
که شعر هم بدون تو، مرا جواب می‌کند
تقدیم به عزیز. زندگیم 💖💖