مرد، یخ زده و دلگیر، سرش را گذاشت روی پای زن، رازهایش را

مرد، یخ زده و دلگیر، سرش را گذاشت روی پای زن، رازهایش را گفت. دردهایش را. زن آرام موهای مرد را نوازش می کرد، با چشمهای درشتش به مرد نگاه می کرد، غم نشسته بود توی قرص ماه صورتش، و مرد همانطور که حرف می زد و به زیباترین غزل خلقت نگاه می کرد می دانست دارد مبتلاتر از همه عمر می شود. حرف زد، و زن نوازشش کرد، و مرد کم کم آرام شد، مثل نهنگی که به گل نشسته باشد و بخواهد این دقایق آخر را مستانه و رها یله کند زیر آفتاب.
بعد، مرد کتف برهنه زن را بوسید. عطر تن زن- بوی گندم خام - پیچید در مشام دنیا، ابرها همه جمع شدند در دل مرد که می دانست از این خواب خوب زود بیدار خواهد شد، و می دانست پاییز در راه است. زن اما مجال اندوه نمی داد، انگار آمده باشد برای شفای همه سالهای دوری، مرد را مادرانه پناه داد در هرم داغ تنش. مرد، غریب و خسته و آزرده، بی تابانه گم شد در پیچ و تاب تنی که بهشت بود، و صبر کرد تا زن حرف بزند، و بی ان که از حرفهای زن کلمه ای را بشنود، تنها غرق شد در صدایی که همه صداهای دنیا بود، انگار که هزار پرنده سرخوش در گلوی کوچک زن لانه کرده باشند.
شب از پشت پنجره برای هجوم و دریدن لبخند مرد بی قراری می کرد، زن اما از گوشه اتاق طلوع کرد، تابید، مرد منجمد تنها را گرم کرد، و در فاصله میان دو بوسه همه دردهای دوری را به اعجاز سرانگشت نوازشگر خود محو کرد. مرد، از نو متولد شد، بی هیچ هراسی، بی هیچ دردی، بی هیچ از دست دادنی. انگار که زن هرگز از او دور نمانده باشد برای سالها. و خاصیت دلبران همین است، که وقتی می آیند انگار همیشه بوده اند...
در اتاق باران می آمد، مرد قامت بسته بود به زیارت یار، و می دانست از این خواب که بیدار شود، دنیا برای همیشه تغییر کرده است.....