از این انسان ها انتظاری ندارم

از این انسان ها انتظاری ندارم
آنها در زمانی که من از روی اندوه و غم سکوت پیشه کردم مرا مغرور خواندند ، در زمانی که بیشتر از هر وقتی نیازمند دست‌هایشان بودم مرا زمین زدند ، به هنگامی که لبخند در چهره‌ام جا خوش میکرد مرا برچسب بی‌حیایی زدند ، در زمانی که من کمی آرامش طلب میکردم مرا جامعه گریز خواندند ، زمانی که بی‌پروا عشق دادم مرا نفرت بخشیدند و در هر زمانی که من " خودم " بودم آنها مرا طرد کردند
پس از این مصیبت هایی که بر من آوردند ؛ میتوانم بی‌درنگ بگویم که : من از این انسان ها انتظاری ندارم