اما، دریغ بزرگی است مرور لحظه ها. و فکر کردن به این که نش

اما، دریغ بزرگی است مرور لحظه ها. و فکر کردن به این که نشانه های از دست دادن اولین بار در کدام ثانیه رویت شد . و فکر کردن به دستهایی که سرد می شدند و خودت را به نفهمیدن می زدی . و فکر کردن به لبخند های کمرنگ شونده. و فکر کردن به آن روز، آن ساعت، آن دقیقه، آن لحظه کشنده که فهمیدی دیگر نداریش، دیگر تمام شد.
دریغ بزرگی است. عذابی ممتد و جانکاه و طولانی. با خودت فکر می کنی کاش آن کار را ... باید آن حرف را ...
دریغ بزرگی است گذشته ، نحس و نامیرا و سرکش ...
آدم باید از گذشته عبور کند. اما چگونه ممکن است از آتش سربلند بیایی، بدون خاکسترشدن بخشهای بزرگی از خودت؟