بهت گفته بودم شبا یه آدم دیگه میشم؟ آره شبا ضعیف میشم. شب

بهت گفته بودم شبا یه آدم دیگه میشم؟ آره شبا ضعیف میشم. شبا نمیتونم به بغضی که جا خوش کرده توی گلوم بی‌ توجه باشم و با بیخیالی بخندم ، شبا از آینه اتاقم فراریم چون نمیتونم نگاه پر از غمم رو نادیده بگیرم. شبا نمیتونم سِر باشم ، نمیتونم بی‌ احساس باشم ، انگار که همه اون زخمایی که خوردم دوباره تازه میشن ؛ انگار که همه اون خاطره‌ ها مثل یه تیر میخورن به قلبم ، شبا شکننده ترینم. شب که میشه این آدم مچاله شده روی تخت میفته توی اقیانوسی از دلتنگی ، تقلا میکنه ، دست و پا میزنه ، غرق میشه ، خفه میشه. کی گفته یه شب هزار شب نمیشه؟ من هر شبم به اندازه هزار شب طول میکشه ؛ هزار شبِ مزخرف و دلگیر ، ولی بلاخره یه شب برای همیشه توی اوج سکوتم میمیرم و فرداش دوباره بیدار میشم و زندگیمو ادامه میدم.

شایدخرابه‌های‌ذهنم-