پنجاه و نه

پنجاه و نه
لبخندی زدم و با سرم تایید کردم..
ستوده سره سفره ام نیمد!
اگه میدونستم با حضورم انقدر ناراحت میشه که نیاد سره سفره خب نمیومدم..
اشتهام با این فکر کور شد و بیشتر از چند تا قاشق نتونستم بخورم..
سفره رو با کمک سحر و مادرش جمع کردیم
با پدرش نشسته بودیم و میوه میخوردیم..
میتونم بگم پدرش یکی از دوست داشتنی ترین شخصیتایی بود که دیده بودم..
انقدر پدرونه هاش برای سحر قشنگ بود که نا خودآگاه محوشون میشدی..
سحرم خوب بلد بود دلبری کنه برای پدرش..
ستوده در حالی که گردنش و ماساژ میداد از پله ها پایین اومد و از همون باال به پدرش سالم کرد..
بی توجه به من کنار پدرش نشست و بحثای قانونیشون شروع شد..
سحرم رفته بود تو آشپزخونه و بیرون نمیومد..
احساس غریبی شدیدی بهم دست داد..
ساعت و نگاه کردم 9 بود..
باید میرفتم دیگه
آروم بلند شدم و کیفم و برداشتم..
سحر اومد پیشم و تا کیف و دستم دید بلند گفت
_ میخوای بری؟
لبخندی زدم و دستش و گرفتم
_ آره عزیزم زیادم زحمت بهتون دادم.. برم تا دیر تر نشده.
آقای ستوده با یه اخم جواب داد
_ عمرا بزارم بری دخترم.. شام و باید بمونی
شام؟ مگه آش شام نبود؟
_ممنون آش صرف شد..
بلند خانومشو صدا زد و گفت