میخواهم راه بیفتم و بروم اما..

میخواهم راه بیفتم و بروم اما..
لعنت به این اما...
یکی توی مغزم همیشه در حال فرار است
کسی که هیچ شباهتی به من ندارد
کسی که وقتی بگویی کجا؟
برنمیگردد به پشت سرش نگاه کند و بعد تردید کند و بعد بترسد و بعداز ترس گریه کند و بعد...
من از همان اول خیلی گریه میکردم
دوست دارم بگویم آنوقت ها که همه، از بابا گرفته و معلم تا همکلاسی سرم را زیر آب میبردند که بترسم عجب معجزه ای بودی
ولی بعدها...بعدها همه چیز عوض شد...
باور کن من هم این زندگی را نخواسته بودم
هنوز هم یکی توی مغزم خیلی کارها میکند...خیلی جاها میرود...بدون اینکه گریه کند
میخواهم بگویم آب از سرش گذشته ولی با اینهمه زنده تر از من است...
میگویی غرض رفتنه...
اصلا همه ی این ها را گفتم که بگویم بعد از تو دیگر کسی دلش به حال ما نسوخت...
کسی نگفت و نمیگوید نباید ایستاد
ولی تا دل ات بخواهد برایمان فلسفه میبافند
فلسفه میبافند و من هنوز هم گریه میکنم
میگویی یه روزم توی اشکات غرق میشی
همش که نباید گریه کرد
ولی من...
راه که بیفتی اشکت بند میاد
پس چرا خودت غرق شدی؟
شدم که شدم،به درک!
مهم اینه که از اونوقتها یکی توی مغزت خیلی کارا میکنه...