قول بده

قول بده...
تا وقتی خاک، تنم را در آغوش نگرفته، از یادم نروی.
قول بده هر بار که باران چکید، بوی مرا در هوایش بجویی.
قول بده هیچ حضوری را به جای خالی من نفشاری.
قول بده اگر روزی خندیدی، اندکی از لبخندت سهم من باشد.
قول بده وقتی دلت گرفت، به جای ناله، نامم را زمزمه کنی.
قول بده شعرت، آهنگت، حتی سکوتت، بوی من را بدهد.
قول بده اگر شب به ستاره خیره شدی، یکی‌شان را برای من بشماری.
قول بده هر بار چشم‌هایت پر از اشک شد،
تصویر مرا در قاب ذهنت زنده کنی.
قول بده خاطرات را پاک نکنی،
بگذاری در لابه‌لای دفترچه‌های قدیمی بمانند.
قول بده عطرم را اگر بوییدی،
با بغض به جای فرار، بیشتر نفس بکشی.
قول بده اگر روزی عاشق شدی،
به او بگویی من هم روزگاری در دلت زیسته‌ام.
قول بده نامم را زیر خاکستر زمان پنهان نکنی.
قول بده حتی اگر سال‌ها گذشت،
هنوز در خفا به یاد من بیفتی.
قول بده اگر آینه روزی غریبه شد،
در چشمانت من را پیدا کنی.
قول بده اگر موسیقی آرامی شنیدی،
به یاد ضربان قلب من باشی.
قول بده بهار که رسید، برایم شاخه‌ای از شکوفه بیاوری.
قول بده زمستان که آمد، برایم شمعی روشن کنی.
قول بده هیچ غروب سرخی، بی‌حضور خاطره‌ی من به شب نرسد.
قول بده به هیچ کسی اجازه ندهی
که جای من را در دلت تصاحب کند.
قول بده اگر فرزندت پرسید عشق چیست،
با نگاه خیس بگویی " یعنی همان کسی که نبودنش مرا کشت"
قول بده در تنهایی‌ات، دست خیالی مرا بگیری.
قول بده حتی وقتی موهایت سپید شد،
یادم مثل اولین عشق، جوان در دلت بماند.
قول بده هرگز..هرگز..هرگز..
مرا به فراموشی نسپاری...