نوشته اند ؛

نوشته اند ؛
زیاد هم نوشته اند ؛
با رفتن عزیزی که دوست داری ؛
نه میمیری و نه تا ابد سوگوار میمانی.!

نوشته اند ؛
کم کم فراموش میکنی.!
این روزها بگذرد آتش درونت خاموش میشود.!
نصیحت میکنند که سوگواری را تمام کنی.!

کسی که بی دلیل و بی خداحافظی ترک شده ؛
بهت زده است.!
اما نه میمیرد و نه تا ابد سوگوار میماند.!
روزگار جهنمیش میگذرد.!
و بلاخره روزی میخندد.!

اما راستش چیزی که جایی درباره اش ننوشته اند ؛
این است :
ترک شدن ؛ چیزی را در قلب آدم تغییر میدهد ؛
که ماندنی تر از این حرفهاست.!
یک ترس عمیق و پایدار از اعتماد و عشق ؛
از ماندن !
با تمام وجود ماندن ! 
و این ترس شبیه شکسته های یک آینه ؛
بُردنده و تکثیرشونده است.!
غم را تکثیر میکند !
بغض را تکثیر میکند.!
اگر کسی خوب به چشمهایت نگاه کند ؛
هزاران پرنده ی سرگشته را می بیند ؛
که راه خانه شان را گم کرده اند.! 
هزار آغوش که در حسرت آخرین وداع مانده اند.!
و هزاران سوال در گلو مانده ..

کسی جایی ننوشته.!
اما راستش درون کسی که ترک شده ؛
همیشه یک '' خدانگهدار عزیزم '' دفن شده است.! 
یک خداحافظی ساده ؛
مثل یک نقطه آخر خـط ..