بنشینید رو به رویِ پدرتان،

بنشینید رو به رویِ پدرتان،
دستانش را در دست بگیرید،
تا می توانید در چَشمانَش غرق شوید...
بشمارید دانه دانه خط ها و چروک هایِ زیرِ چَشمهایَش را...
دست بکشید رویِ صورتش،
ریشَش را لمس کنید...
ببوسیدَش تا زِبریِ تَه ریشَش را رویِ لبهایتان حس کنید...
مُدام با او عکس بگیرید، حتی اگر گلایه کند که از عکس گرِفتَنِتان خسته شده،
هر چه میتوانید عکس بگیرید تا از تمامِ لحظه هایِ بودنش خاطره بسازید...
خودتان را در آغوشَش بیاندازید و نفس بکشید لحظه لحظه ی حُضورَش در زندگیتان را...
و بعد دستانتان را رو به خدا بلند کنید و شُکر کنید تمامِ لحظه ها و روزهایِ بودنَش را...
ماهایی که پدر از دست داده ایم،
خیلی خوب میفهمیم حسرتِ یک لحظه کنارِ پدر نشستن و غرق در چشمانَش شدن را...
حسرتِ یک بار هم شده بوسیدنِ دست هایِ زحمتکشَش را...
حسرتِ شنیدنِ صدایِ مردانه اش را،
دیدنِ کفش هایِ مَردانه اش در ورودیِ خانه،
شنیدنِ یک بار صدایِ کلید اَنداختنِ پدر بر قُفلِ در...
قدر بدانید بودنِشان را،
جشن بگیرید حُضورشان را،
همین روزها،
همین عیدِ زیبا،
همین بهانه ی قشنگ که نامگذاری شده به روزِ پدر، همین را غنیمت بدانید،
بلند شوید و بروید و بوسه بارانَش کنید و قُربان صدقه اش بروید،
به شانه هایِ مردانه اش تکیه دهید،
و برایِ تمامِ نفس هایش خدا را هزار بار شکر کنید...

#سمانه_ملک_پور