آرامش عشق

آرامشِ عشق" ...

شاید برای هرکس "عشق" تعبیر و مفهومِ خاصی را به همراه داشته باشد...
قدم های آرامِ دو نفره زیر بارانِ بی امانِ بهاری،
دویدن های دیوانه وار روی جدول های آرام گرفته ی کنار خیابان،
پرسه زدن در آفتاب داغ تابستان و گرمازده شدنِ بعدَش،
لمسِ دستانِ هم بعد از خستگیه یک روزِ پرکار،
یا حتی نگاهی خواب آلود که باسکوتش عشق را فریاد میزند...

همه ی اینهارا که کاملا قبول کنیم،
میرسیم به چیزی که اسمش
"بلد بودن" ... است؛

عاشقی و پرسه های گاه و بی گاه و
آغوش های پر از ذوق و
بوسه های از روی عشق را که طبیعتِ آدمی ست
و میشود به سادگی یادگرفت...
اما آن چیزی که اصلِ آرامشِ عشق است،
"بلد" بودنِ یکدیگر است
اینکه یادبگیریم همدیگر را...
که از نگاهِ ساده ای معنای احوالش را دریابیم،
که از سرخیِ گونه هایش لبخندِ علاقه را ببوسیم،
که از لحنِ حرف ها بیرون بریزد تمام احساسِ نهفته اش،
که حتی از ریتمِ ضربان قلب هایمان متوجه گرمی شعله ی اجاقِ عشقمان شویم...

#دوشنبه_۱۸_تیر_۱۳۹۷
#۲۰_۴۰`